Τῆς Νοσταλγίας ὁ μήνας ὁ Δεκέμβριος...

Εἰσοδεύσαμε, λοιπόν, στὸ μήνα τῆς Νοσταλγίας καὶ τῆς στοργῆς, τὸν Δεκέμβριο, μὲ τὴν εὐωδιὰ τὴ Χριστουγεννιάτικη νὰ τὸν στολίζει, ὅπως στολίζονται τὰ σπίτια, οἱ δρόμοι, τὰ καταστήματα, ἀλλὰ καὶ οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ γιορταστικὴ διάθεση, γιατὶ σὲ λίγες μέρες θὰ φανεῖ ἡ μεγάλη τῶν Χριστουγέννων Γιορτὴ, ποὺ τόσο πολὺ εὐαισθητοποιεῖ τὸν καθένα. Ἐκεῖνον δηλαδή, ποὺ ζεῖ τὰ Χριστούγεννα ὡς δῶρο Θεοῦ. Γιατὶ μὴν τὸ ξεχνᾶμε πὼς πράγματι ὁ Θεὸς, ποὺ ὄντως ἀγαπάει τὸν Κόσμο (πρβλ. Ἰω. 3, 16), τοῦ πρόσφερε τὸ μεγαλύτερο δῶρο: Τὸν Υἱό Του τὸν Μονογενῆ, ποὺ ἦλθε, ὄχι γιὰ νὰ κρίνει τὸν Κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ Κόσμος δι’Αὐτοῦ (βλ. Ἰω, 3, 17). Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, πολὺ σωστὰ εἰπώθηκε πὼς αὐτὴν τὴν περίοδο κάνουμε δῶρα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, γιατὶ μιμούμαστε Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς χάρισε τὸ Μέγα κι ἀνεπανάληπτο δῶρο: τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὡστόσο τὶς μέρες αὐτὲς ἡ καρδιὰ ὅλων μας ἐπιστρέφει. Κι ἐπιστρέφει ἐκεῖ ποὺ πραγματικὰ τὰ Χριστούγεννα εἶχαν μιὰ γνησιότητα καὶ μιὰ χάρη μοναδική. Ἐπιστρέφει στὴν παιδικὴ ἡλικία, τότε ποὺ τὰ Χριστούγεννα δὲν ἦταν μονάχα οἱ διακοπὲς ἀπὸ τὰ μαθήματα, ἀλλὰ περισότερο ἦταν ἐκείνη ἡ ταμίευση ἱερῶν βιωμάτων, πασπαλισμένων μὲ τρυφερότητα καὶ εὐαισθησία. Γιατὶ μονάχα ἐκείνη ἡ ἀναμονὴ τῆς Γιορτῆς, ἐκείνη ἡ γοητεία τῆς Παραμονής, ἤ πάλι ἡ κατάνυξη τῆς Ὀρθρινῆς Ἀκολουθὶας, ἡ λαμπρότητα τῆς Θείας Λειτουργίας, ἡ ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι σὲ γρίζα ὥρα πρωϊνή, τὸ γιορτινό, λιτὸ τραπέζι καὶ τόσα ἄλλα λάμπρυναν τη γιορτή, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή... Κι ὕστερα ἄς μὴ ξεχνᾶμε πὼς  ὅλ᾿ αὐτὰ φέρανε τὴ μοναδικὴ τὴ σφραγίδα προσώπων ἀγαπημένων... Προσώπων, ὅπως τοῦ ἱερέα, τοῦ ψάλτη, τῶν ἁπλοϊκῶν ἐνοριτῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν συγγενῶν, τῶν φίλων... Πρόσωπα, ποὺ στολίζανε τὴ Γιορτή καὶ ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες ἀνεβαίνουν στὴν ψυχή, γιὰ νὰ συνεορτάσετε πάλι. Μὲ τὴ Νοσταλγία ἐξάπαντος ὡς ὁδηγό.

π. Κ.Ν. Καλλιανός