Προσκυνοῦμεν Σου τήν Γένναν, Χριστέ...

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, [25-12) Μνήμη τῶν θεασαμένων Ποιμένων τόν Κύριον.

Στίχοι
Ποίμνην ἀφέντες τήν ἑαυτῶν Ποιμένες,
Ἰδεῖν καλόν σπεύδουσι Χριστόν ποιμένα

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἡ προσκύνησις τῶν Μάγων.

Στίχοι
Σέ προσκυνοῦσα τάξις ἐθνική, Λόγε,
Τό πρός σέ δηλοῖ τῶν Ἐθνῶν μέλλον σέβας.

Δέν εἶναι δυνατή ἡ βίωση τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας δίχως τήν παραίτησή μας ἀπό τήν καθημερινότητα, τήν ἀναζήτηση ἑνός προφίλ πού θά μᾶς προβάλλει, τήν ἀγχωτική πορεία γιά κατάληψη ἀξιωμάτων μέσα στόν κόσμο, ὥστε νά ὑπολογιζόμαστε ὡς κυρίαρχοι ἑνός παιχνιδιοῦ πού ἀρχίσαμε, μέ σκοπό νά πετύχουμε, νά φαννοῦμε τοῖς ἀνθρώποις (πρβλ. Μτθ. 6, 11). Γιατί ἡ εἴσοδός μας στή Γιορτή, ἄρα καί στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, προϋποθέτει νά σκύψουμε πολύ, νά ταπεινώσουμε τόν ἑαυτό μας, ἀφήνοντας πίσω τόν Κόσμο καί τά τοῦ κόσμου: ἀξιώματα, προβολή, διαφήμιση, περιττά ὑλικά ἀγαθά, ἀναζήτηση τρυφηλότητας καί συμπεριφορές ἀπανθρωπίας. Ἐδῶ πρέπει νά ἔχεις τήν ἀθωότητα καί τόν ἔνθεο ἐνθουσιασμό τῶν ἁπλῶν ποιμένων, πού ἦταν οἱ πρῶτοι πού ἄφησαν τά πάντα (βλ. τήν παράλληλη καί πιό μεταγενέστερη περίπτωση τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῷ» (Λκ. 5, 11) καί σπεύδουν νά προσκυνήσουν τόν πραγματικό Ποιμένα.

Τά Χριστούγεννα ἔφτασαν καί φέτος. Μέ πολύχρωμα φῶτα, δῶρα καί ἕνα ψεύτικο (διά) κοσμο νά τά κυκλώνει. Καί εἶναι ἀλήθεια, πώς ἐντυπωσιάζεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος -ἰδίως τά παιδιά ἀπό αὐτό τό σκηνικό, γιατί ἀκτινοβολεῖ μιά λάμψη περίεργη, ὅπως λάμψη ἀκτινοβολεῖ καί τό ἐπιχρυσωμένο μέταλλο. Γι᾿ αὐτό καί ἡ διάθεση τῶν περισσότερων φαίνεται ὅτι εἶναι γιορταστική (πόσο θαυμάσια ἀναλύει τό σύμπτωμα αὐτό ὁ π. Σταύρος Κοφινᾶς στό βιβλίο του, Χριστουγεννιάτικη θλίψη, Ἁρμός, Ἀθ. 2010) ἐνῶ στήν οὐσία συμβαίνει τό ὅλως ἀντίθετο. Γιατί, τάχα;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὔκολη νά εἰπωθεῖ καί πάρα πολύ δύσκολη νά βιωθεῖ. Κι ἀκόμα, ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στήν ἀντίθετη ὄψη τῶν ἐνεργειῶν τοῦ σύγχρονου (καταναλωτικοῦ) ἀνθρώπου. Μέ λίγα λόγια, τό γεγονός τῆς Γιορτῆς βιώνεται περίφημα ἄν ὁ καθένας τιμήσει τή Γέννα τοῦ Χριστοῦ προσκυνώντας Την, δηλαδή, παραιτηθεῖ, ὅπως οἱ ποιμένες ἀπό τά βιοτικά, ἔστω γιά λίγο, κι ὕστερα προσέλθει, ὅπως ἐκεῖνοι νά ἀναγνωρίσει «Χριστόν Ποιμένα». Μόνο πού ἀπαιτεῖται ἀπόφαση νά κοιτάξει κανείς τήν ἄλλη ὄψη, γιατί οἱ πειρασμοί τόν κυκλώνουν. Μήπως τυχαῖα κάνει λόγο ὁ λαός γιά τούς Καλλικάτζαρους, πού προσπαθοῦν νά «χαλάσουν» τή Γιορτή, ὅπως ἐπίσης ἄστοχη εἶναι ἡ παρουσία στήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ τοῦ πειρασμοῦ πού πασχίζει νά δημιουργήσει σύγχυση στό νοῦ τοῦ Ἰωσήφ, ὅ ὁποῖος ἄν καί «σώφρων ἐταράχθη»;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ἡ Ἐκκλησία παραγγέλει: «Σπήλαιον εὐπρεπίζου... Βηθλεέμ ἑτοιμάζου...». Ἀλήθεια, γιατί, θά ρωτήσει ὁ κάθε σώφρων καί μέ πνεῦμα ἐρεύνης καί μαθητείας ἐμφορούμενος: Μά, γιά νά προσκυνήσουμε τή θεία Γέννα τοῦ Χριστοῦ, παναπεῖ γιά νά κάνουμε Χριστούγεννα, δηλαδή νά τά νοιώσουμε, νά τά χαροῦμε· ἄν ὄχι ὅπως οἱ ποιμένες, τουλάχιστον ὅπως οἱ Μάγοι πού ἀναζήτησαν καί, μετά ἀπό ἔγκοπο πορεία ἰκανῶν ἡμερῶν ἤ καί μηνῶν, «Χριστόν Βασιλέα ἐτεκμήραντο». Ἀλήθεια, δέν εἶναι καιρός νά τό καταλάβουμε;

π. Κ.Ν. Καλλιανός