Νοεμβρίου πρώτη

Τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καὶ πάλι...

Σιωπηλὴ προσέρχεται ἡ Μνήμη ἀπόψε σὲ μιὰν ἀδειανὴ ἐκκλησιά, σὲ μιὰ λησμονημένη ἐνορία ποὺ στέκει ὄρθια ἀνάμεσα σὲ ἐρείπια καὶ χορταριασμένα μονοπάτια. Γιατὶ στὴν ξεχασμένη αὐτὴ ἐκκλησιά, ποὺ πανηγυρίζει αὔριο, ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ἔχουν ἀποταμιευτεῖ ὅλες οἱ εὐλογημένες ἀναμνήσεις, ποὺ στάθηκαν θεμέλιο ἰκανὸ ἑξήντα τόσα χρόνια στὸν βίο καὶ στὴ διακονία τοῦ ὑποφαινόμενου.   

Πολλὲς φορὲς ἔχει γίνει λόγος γιὰ τὴν ἐνορία αὐτὴ καὶ τὴν ἐκκλησιὰ ἀπὸ αὐτὸν ποὺ συντάσσει αὐτὸ τὸ γραφτό. Ὅμως κάθε χρόνο, τούτη τὴ μέρα, ἡ καρδιὰ προσέρχεται γονατιστὴ σὲ κείνη τὴν ἐκκλησιὰ καὶ ξαναζεῖ παλιὲς πανηγύρεις, λιτὲς καὶ ταπεινές, ὅπως ἦταν κι οἱ ἄνθρωποι, ὅπως ἦταν κι ὁ παπᾶς.

Ξαναβλέπει τὸ μισοφωτισμένο ἱερὸ Βῆμα, ποὺ εὐωδίαζε θυμίαμα καὶ λάδι ἐλιᾶς, παρατηρεῖ τοὺς ὁμίλους τῶν εὐλαβῶν Γλωσσιωτῶν ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὸ γειτονικὸ τὸ χωριό, ζεῖ τὴν πίστη καὶ τὶς ἰκεσίες τῶν ἁπλοϊκῶν γυναικῶν ποὺ κομίζουν τὰ πρόσφορα σὲ φρεσκοσιδερωμένα «μισάλια»  κι ὕστερα κοιτάζει μὲ πόση προσοχὴ κάποιες προσπαθοῦν νὰ πραγματοποιήσουν τὸ τάμα τους, δηλαδή, νὰ «ζώσουν» τὸ ναὸ μὲ κερί, ποὺ εἶναι  νῆμα -μέτρα ὁλόκληρα- βουτηγμένο σὲ λιωμένο κερί...

Στὸ τραπέζι πάντα αὐτὴ τὴ μέρα βρισκόταν τὸ κατάλευκο τὸ κόλυβο μὲ τὰ χαριτωμένα στολίδια του, πρὸς τιμὴν πάντα τῶν Ἁγίων, μὰ πιὸ πολὺ ἡ χαρὰ τῶν παιδιῶν. Γιατὶ ἦταν ἕνα ἀξεπέραστο καὶ μοναδικὸ γλύκισμα.

Κι ἄλλα ἔρχονται στὸ νοῦ. Πολλὰ καὶ ποικίλα ποὺ σταλάζουν στὴν ψυχὴ παραμυθία καὶ τρυφερότητα.

Τὰ χρόνια μπορεῖ νὰ πέρασαν. Καὶ μάλιστα τόσο βιαστικὰ καὶ φορτωμένα μὲ ὄνειρα, προβλήματα, ταραχὲς καὶ μὲ ὧρες, μέρες, βδομάδες ὁλάκερες, ποὺ ἦταν στεγνὲς ἀπὸ ἀνθρωπιὰ καὶ φιλοτιμία. Ὡστόσο, ποτὲ δὲ λησμονήθηκε ἐκείνη ἡ φτωχικὴ ἐκκλησιά, ποὺ τὴ νοιώθεις πάντα νὰ χωνεύει μὲσα στὸν βαθὺ τὸν Ὄρθρο, μὲ τὶς σκιὲς τῶν ἐνοριτῶν, τῶν ἐπιτρόπων, τοῦ καλού τοῦ ἱερέα νὰ σοῦ παραστέκουν, ὡς ἄλλοι προσμονάριοι καὶ μὲ τὶς προσευχές τους στοὺς θαυματουργοὺς Ἁγίους νὰ θεραπεύουν τὶς ὅποιες σου πληγές.      

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Σκόπελος, 1^η Νοεμβρίου 2015