Ο πόνος ξεκλειδώνει τις λέξεις

ΜΑΤΙΑ ΘΛΙΜΜΕΝΑ

Εις μνήμην Β.Γ.

Με τα μάθκια

-όπως λένε στην Κρήτη

απόμακρα και θλιμμένα

το ήρεμο παληκάρι

οδηγήθηκε στη φυγή...

Σαν άλλος Ηράκλειτος κι αυτός

δεν άντεξε

            και πώς θα μπορούσε;

Αυτοχειρία, είπαν!

Το παλληκάρι ήταν δικό μου

Το παλληκάρι ήταν δικό μας

Το παλληκάρι ήταν...

Η αναχώρησή του

αφήνει κενό μέγα

κι ευθύνες πολλές

            -εδώ κι εκεί.

Το παιδί με τα θλιμμένα μάτια

τελείως αμόλυντο κι αθώο,

το δικό μας παιδί,

έφυγε...

ξεκλείδωσε τη θύρα της λίμνης

και μπήκε...

Νερό, λάσπη...

Ο ουρανός κατάμαυρος

η ψυχή πλημυρισμένη τύψεις

            κι ενοχές...

Η ζωή σήμερα δεν είναι

δεν μπορεί να είναι

ίδια με χθες.

Πάντως

ένα είναι βέβαιο

πως

η φετινή Σαρακοστή

θα είναι μεγαλύτερη

            και μακρύτερη

από κάθε άλλη χρονιά.

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον

ἔσται δίκαιος.

                                    Τάσος Βυζάντιος

Λονδίνο, 16 Μαρτίου 2015