Κι οι φωτογραφίες συγκινούν, αλλά και διδάσκουν…

Μὲ πυκνὸ χειμώνα νὰ πολιορκεῖ τὸ νησί, ἔφτασε στὰ χέρια μου μέσω τοῦ Διαδικτύου ἡ θαυμάσια καὶ ἄπειρα συγκινητικὴ αὐτὴ φωτογραφία ἀπὸ τὸ μακρυνὸ καὶ ἐξ ἴσου χειμωνιάτικο Λονδίνο. Μιὰ φωτογραφία ποὺ ἡ προσεκτική της «ἀνάγνωση» χαλαρώνει τὴν ψυχή, φέρνει τὸ σύθαμπο στὰ μάτια καὶ ἀναγκάζει τὸ χέρι νὰ γράψει δυὸ λόγια εὐγνωμοσύνης καὶ συνάμα ἰκέσιας δέησης στὴν Παναγιά μας, τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό ποὺ αὐτὸν τὸν καιρό, τὸν καιρὸ τῆς Νηστείας καὶ τῆς Σαρακοστῆς, κάθε Παρασκευὴ βράδυ ποτίζει τὶς ψυχές μας μὲ χαρά. Χαρὰ ποὺ κομίζεται ὡς ἄλλη ἀναταπόδοση στὰ ἀνθισμένα Χαῖρε ποὺ Τῆς προσφέρουμε, γνωρίζοντας πολὺ καλὰ ὅτι «οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον» μπροστὰ στὰ ὅσα μεγαλεῖα Της.

Ἡ φωτογραφία αὐτή, λοιπόν, ποὺ εἰκονίζει τὴ σύναξη τῶν ἀθώων παιδιῶν κάτω ἀπὸ τὴν «Σκέπη τοῦ Κόσμου, τὴν Πλατυτέρα Νεφέλης», τὴν Σκέπη τῆς Παναγίας μας μὲ τὸν σεμνὸ ἐφημέριο νὰ ἐξηγεῖ σ᾿ αὐτὰ τὰ τῆς Χάριτός Της μεγάλα καὶ θαυμάσια, θὰ μποροῦσε νὰ περάσει ἀπαρατήρητη ἄν ἦταν μιὰ φωτογραφία ἀπὸ ἕναν ἐνοριακὸ ναὸ κάποιας Ἐλλαδικῆς Μητροπόλεως; Ὅμως ἐδῶ ἔχουμε μιὰν ἄλλη εὐλογημένη σύναξη. Σύναξη, ποὺ πραγματοποιεῖται «εἰς τὴν ξένην», σὲ κάποιον δηλαδὴ Ὀρθόδοξο ναὸ μιᾶς ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες καὶ ἱστορικότερες πρωτεύουσες τοῦ κόσμου. Ποὺ σημαίνει ὅτι αὐτὴ ἡ ἁπλῆ καὶ σεμνὴ συντροφιὰ τῶν ἀθώων παιδιῶν, ἡ ὁποία μὲ προσοχὴ ἀκούει τὸν πνευματικό της πατέρα καὶ ποιμένα τῆς ἐκκλησιαστικῆς τους κοινότητος, εἶναι ἡ ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα στολισμένη μὲ τὰ φωτεινὰ χρώματα τοῦ οὐράνιου τόξου, ποὺ μέσα στὰ τόσα γκρίζα τοπία ποὺ μᾶς κυκλώνουν καθημερινά, ἔρχεται νὰ μᾶς δώσει νὰ καταλάβουμε πὼς αὐτὰ τὰ παιδιὰ θὰ γίνουν αὔριο τὰ περιστέρια μὲ τὸ βιβλικὸ κλαδὶ τῆς ἐλιᾶς ποὺ θὰ ζωγραφίσουν στὶς ψυχές μας τὴν Ἐλπίδα καὶ θὰ κηρύξουν τὴν ἀδιάλειπτη συντροφιὰ τῆς Μάνας τους τῆς Παναγιᾶς, πὼς δηλαδή Ἐκείνη, ἡ νεφέλη ἡ ὁλόφωτος, θὰ καταφέρει νὰ νικήσει ὅλα τὰ σκοτάδια. Καὶ μὲ τὴν ἀναμμένη λαμπάδα τῆς πίστεως, ποὺ ὁ καλός τους ποιμένας θὰ προσφέρει στὰ παιδιὰ αὐτά, ἐκεῖνα θὰ προσπαθήσουν -ὅπως αὐτὸς- νὰ φωτίσουν τὰ σκοτεινὰ τὰ μονοπάτια τῶν φίλων τους (γιατὶ ὄχι καὶ κάποιων δικῶν τους;), ὥστε νὰ κατορθώσουν νὰ δοῦν τὸ φῶς τὸ Ἀληθινὸν καὶ νὰ λάβουν Πνεῦμα Ἐπουράνιον.

Ἀπὸ ἕνα φουρτουνιασμένο, βροχερὸ καὶ ἀσήμαντο ἑλληνικὸ νησί, ἕνας ἁπλὸς παπᾶς μιᾶς μικρῆς ἐνοριακὴς κοινότητος εὔχεται. Εὔχεται ἐνίσχυση καὶ θεία συνδρομὴ στὸν ἐνάρετο συλλειτουργό, ἀλλὰ καὶ περισσὴ εὐλογία καὶ φώτιση στὰ ἀθῶα αὐτὰ παιδιά. Γιατὶ τὸ ἀξίζουν!

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Πηγή: Παραθέματα Λόγου

Σημ. ιστολόγου: Όμορφο και συγκινητικό. Είμαι ευγνώμων στον αγαπητό αδελφό και συλλειτουργό π. Κων. Ν. Καλλιανό, τον σύγχρονο "Παπαδιαμάντη" μας, γι' αυτή την ευγενική ματιά και προσέγγισή του! Ευχαριστίες οφείλω και στον Πρωτοπρ. Παναγιώτη Καποδίστρια, που φιλοξένησε το παραπάνω κείμενο στο έγκριτο ιστολόγιο του «Παραθέματα Λόγου».