Monday 5 August 2013

Δεκαπενταύγουστος καὶ πάλι...

Στὸν Εὐγένιο γιὰ τὰ ὀνομαστήριά του καὶ στὴν φιλτάτη του οἰκογένεια εὐχετήριο τιμῆς

Μὲ περισσὴ κατάνυξη φορτἰζει τὴ ζωή μας ὁ πανίερος Δεκαπενταύγουστος, ἀφοῦ ὀξυγονώνει τὴν ψυχή μας καὶ μὲ τὴν τρυφερὴ παρουσία τῆς Παναγίας Μητέρας φωτίζει καὶ συγυρίζει τὶς ἀραχνιασμένες της γωνιές. Γιατὶ κάθε χρόνο, ὅταν εἰσοδεύσουν αὐτὲς οἱ φωτεινὲς καὶ πανευλόγητες ἡμέρες τοῦ ἱεροῦ Δεκαπενταυγούστου γιὰ νὰ στολίσουν τὰ θερινὰ τ᾿ ἀπόβραδα, τὸ εἶναι ὁλόκληρο ἀναβαπτίζεται σὲ νάματα αἰσιοδοξίας καὶ γνησιότητας, ἀφοῦ αὐτὸ τὸ νόημα καὶ τὴν εὐλογία μᾶς κληροδοτεῖ ἡ Παναγία Μητέρα μας. Νόημα σωτήριο,  ποὺ μεταμορφώνει τὸν βίο μας καὶ τὸν ὑψώνει, ὡς προσευχὴ, μαζὶ μὲ τὸ ἑσπερινὸ θυμίαμα καὶ τὴν «δέησή μας τὴν πενιχράν». Ἀλλιῶς δὲν προσεγγίζεις τὸ «τελευταῖον μυστήριον», ἄν δὲν ἐποπτεύσεις καὶ παράλληλα προσεγγίσεις, μὲ πανιχρὰν δέησιν καὶ μὲ δάκρυα χαρμολύπης, τὴν χαριτώνυμο Κλίνη ὅπου ἀναπαύεται ἡ Κυρία Θεοτόκος. Γιατὶ τόσον αὐτὴ ἡ κλίνη δηλ., ὅσον καὶ ὁ Τάφος «Κλίμαξ» γίνονται ποὺ σὲ ἀνεβάζουν σὲ Οὐράνια σκηνώματα, ἐκεῖ ὅπου ἀναπαύονται οἱ ψυχὲς τῶν Δικαίων καὶ τῶν Ἁγίων: τὼν Κανόνων δηλαδὴ καὶ  τῆς δικιᾶς μας βιοτῆς.


Δεκαπενταύγουστο... Μὲ μελτέμι ποὺ εὐωδιάζει ἁρμύρα, θυμίαμα, βασιλικὸ καὶ γιασεμί. Δεκαπενταύγουστο μὲ τὴ Χάρη Της νὰ στέκει σιμά μας, ὅπως ἡ Μάνα μας σὲ ὧρες πυρετοῦ καὶ ἀνημπόριας. Στέκει σιωπηλή, ὅπως ἐκείνη καὶ μαζεύει τὰ δάκρυα καὶ τοὺς στεναγμοὺς καὶ τοὺς μεταμορφώνει σὲ στοργὴ καὶ παραμυθία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὴ φωνάζουμε, ὅπως τὴ Μάνα μας, σὲ κάθε στιγμὴ ποὺ ὁ κόμπος στὸ λαιμὸ καὶ στὴν ψυχὴ γίνεται ἀσφυχτικός, θανάσιμος. «Παναγία μου...» , «ὤχ, Μάνα μου...».  Καὶ κάτι ἀλαφρώνει μέσα μας.

Δεκαπενταύγουστο... Μὲ τὰ «νέφη τῶν λυπηρῶν» νὰ προσπαθοῦν, ὄχι μονάχα νὰ καλύψουν, ἀλλὰ νὰ καταποντίσουν τὴν καρδία μας. Νέφη ἀβάσταχτου πόνου καὶ θλίψεων. Καὶ τότε ἔρχονται στὰ χείλη οἱ στίχοι ἐκεῖνοι οἱ λυτρωτικοί: «ἀλλ᾿ ἐκ τούτων προφθάσασα σῶσον με»... Τὶ ἄλλο νὰ πεῖς, τὶ ἄλλο νὰ σκεφθεῖς, νὰ ἐμβιώσεις;

«Διάσωσον ἀπό κινδύνους τοὺς δούλους Σου, Θεοτόκε...», λές καὶ περιμένεις.

Καὶ ποτὲ δὲν πάει χαμένη μιὰ τέτοια ἀναμονή. Ἀρκεῖ νὰ προσφέρεται μὲ «στεναγμὸν καὶ δάκρυα», παναπεῖ μὲ εἰλικρίνεια.  Ἔτσι δὲν εἶναι;  

1-8-2013

π. Κων. Ν. Καλλιανός

No comments: