Προεόρτιος τῶν Χριστουγέννων λόγος...

Μνῆμες ἱερὲς, μνῆμες τοῦ σεπτοῦ Δωδεκαημέρου, ποὺ φρεσκάρουν τὴν ψυχὴ καὶ τῆς μεταδίδουν τὴν οὐράνια ἐκείνη χάρη, καθὼς μεριμνοῦν γιὰ τὸ ἀνάκλημα ἡμερῶν ἀρχαίων, ποὺ ἐδῶ καὶ μισό αἰῶνα  φρόντισαν καὶ μᾶς προσκόμισαν ὡς περιούσιο προνόμιο οἱ Πατέρες μας, στὸ νὰ συνεχίζουμε νὰ στοχαζόμαστε καί ν᾿ ἀγρυπνοῦμε,  μέσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀνήλιαγους καὶ ἀφρόντιστους καιροὺς.

 

Παλιό Κλήμα

Παράλληλα ὑπάρχουν καὶ «τὰ λείψανα κατοικίας ἀνθρώπων» ποὺ διατηροῦνται μέχρι σήμερα στό παλιό μας τό χωριό, ὅσο, δηλαδή, καιρὸ μείνει ἀνέπαφος αὐτὸς ὁ χῶρος ἀπό βάρβαρες ἐπεμβάσεις ποὺ τὸν ἀλλοιώνουν τόσο. Μέ τή σιωπὴ καί τή νοσταλγία μονάχα νὰ κυριαρχοῦν καὶ νὰ μεριμνοῦν, ὥστε νὰ μὴν πάψει ἡ εὐαισθησία νὰ ζωντανεύει μέσα μας μὲ ρυθμοὺς ποιητικοὺς καὶ πανίερα βιώματα. Βιώματα ποὺ λειτουργοῦν ἀνασχετικὰ στὴ λήθη καὶ στὴν ἀποστασιοποίησή μας ἀπό αὐτά τὰ ταπεινὰ καὶ λιτὰ  τεκμήρια ἑνὸς ἀνόθευτου βίου. Ἀνόθευτου ἀπὸ αἰσχρὰ καὶ ἀβέβαια μηνύματα, τὰ ὀποῖα μέσα στὰ χρόνια ἐτοῦτα ἀποκαθηλώνουν ἀξίες καὶ ἦθος γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν ἐτσιθεληματικὰ τὸ ὀμιχλώδες καὶ καχεκτικὸ προσωπεῖο τους.

 

Χριστός στο Κάστρο σήμερα - Ο πολυέλαιος

Μέρες φορτισμένες ἀπό συγκίνηση οἱ μέρες αὐτές τοῦ Δωδεκαημέρου, δηλώνουν μέ παρρησία τήν εὐλογία πού κομίζεται ἀπό μιά σπηλιά καί κάποιους φτωχούς, ἁπλoύς καί μακράν τοῦ κόσμου βοσκούς, πού συντροφεύουν τήν Παναγιά μας, τόν Ἰωσήφ καί τό Νέο Παιδίον. Μιά εὐλογία ταπεινότητος καί συνειδητῆς πτωχείας, πού ἀνοίγει τὀ δρόμο γιά τήν πραγματική ἑορτή: αὐτή δηλαδή πού τή ραίνει, κατά τόν ποιητή, τὸ Ὑπερουράνιο (Τ.Κ. Παπατσώνης). Ποιό ἄλλο ἀπό «τό Φῶς τό τῆς Γνώσεως».

π. Κων. Ν. Καλλιανός