Wednesday 9 March 2011

Έβερτον - Παναθηναϊκός

Σαράντα (40) χρόνια πριν...

Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον μεγάλο αγώνα του Παναθηναϊκού με την Έβερτον, που οδήγησε τελικά στην εποποιΐα του 1971 και στον τελικό του Kυπέλλου Πρωταθλητριών στο «Γουέμπλεϊ».

Αυτή χωρίς αμφιβολία ήταν και παραμένει η κορυφαία στιγμή του Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Tα παιδιά του Πούσκας έγραψαν τις πιο χρυσές σελίδες στην «πράσινη» βίβλο και θάμπωσαν τότε όλη την ποδοσφαιρική Eυρώπη.

Tα χρόνια πέρασαν, τα μαλλιά των πρωταγωνιστών άσπρισαν, αλλά κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από τη μνήμη εκείνες τις μοναδικές, ανεπανάληπτες στιγμές για όλους τους Ελληνες.

Ο Παναθηναϊκός έγραψε το 1971 την πιο ένδοξη σελίδα της ιστορίας του. Προπονητής η κορυφαία μορφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο Ούγγρος Φέρενς Πούσκας, συνεργάτες του ο Γαβρίλος Γαζής και ο Γιάννης Τζουνάκος. Πρόεδρος ο Μιχάλης Κίτσιος.

Σαν σήμερα, λοιπόν, διεξήχθη ο σημαντικός αγώνας μεταξύ της σπουδαίας αγγλικής ομάδας Έβερτον και του Παναθηναϊκού στο Γκούντισον Παρκ του Λίβερπουλ.

Εκεί ο μέγας Παναθηναϊκός μετά από εντυπωσιακή εμφάνιση απέσπασε ισοπαλία 1-1 από την Έβερτον, σαν σήμερα, στις 9 Μαρτίου 1971.

Οι σκόρερ ήταν: Αντωνιάδης 82΄ 0-1, Τζόνσον 90΄ 1-1. Η σύνθεση του Παναθηναϊκού ήταν ως εξής: Οικονομόπουλος, Τομαράς, Σούρπης, Καμάρας, Βλάχος, Ελευθεράκης, Καψής, Δομάζος, Φυλακούρης, Γραμμός, Αντωνιάδης.

Σε 15 ημέρες (24 Μαρτίου 1971) πραγματοποιήθηκε ο επαναληπτικός αγώνας των δύο ομάδων στο ιστορικό γήπεδο της Λεωφόρου. Ο Παναθηναϊκός έφερε στον αγώνα εκείνο λευκή ισοπαλία (0-0) κι έτσι εξασφάλισε την πρόκριση για τον επόμενο γύρο. Ο τελικός έπαψε πια να φαίνεται ένα άπιαστο όνειρο.

Σημείωμα: Ευχαριστώ και συγχαίρω τον πρωτότοκο Δημήτρη που έψαξε, βρήκε και προμηθεύθηκε το Πρόγραμμα - Official Magazine, εκείνου του σπουδαίου και ιστορικού αγώνα.

6 comments:

Α. Παπαγιάννης said...

Πάτερ μου, πραγματικά μας έκανες 40 χρόνια νεότερους! Θυμάμαι τότε είχε κυκλοφορήσει για την περίσταση σε... πράσινη version το τραγούδι των Beatles "O bla di, o bla da", με τους ακόλουθους στίχους:
"Φεύγω απ' το σπίτι μου το πατρικό, έχω στο Λονδίνο μια δουλειά. Βρήκα σ' ένα σύντομο λογαριασμό πώς τα γκολ είναι γλυκά σαν τα φιλιά.
Ένα γκολ, δύο γκολ στον αέρα, Πάντσο η ομάδα πετά. Ένα γκολ, δύο γκολ τέτοια μέρα άνοιξη έχει η καρδιά.
Όταν θα γυρίσω θα στο ξαναπώ πόσο μ' αγαπάς πώς σ' αγαπώ. Πράσινο μαντήλι δέσε στα μαλλιά, τώρα έχω στο Λονδίνο μια δουλειά".
Άλλες εποχές, άλλο ποδόσφαιρο...

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ said...

Αν και αγέννητος εκείνη την εποχή, ως φίλος του ΠΑΟ γνωρίζω από διαβάσματα αλλά και διηγήσεις των παλαιοτέρων για την εκπληκτική πορεία προς το Γουέμπλει. Σας ευχαριστώ θερμά για την εξαιρετική ανάρτηση.

Anastasios said...

@ Α. Παπαγιάννης,
και
@ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ-gvardavas,

Φίλοι μου, χαίρομαι πραγματικά που υποδεχθήκατε με αυτό τον ευγενικό και γλυκό τρόπο τη σημερινή ανάρτηση.

Ο αγώνας εκείνος αποτελεί όντως μια σημαντικότατη στιγμή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μακάρι να αξιωθούμε να ζήσουμε κι άλλες παρόμοιες στο μέλλον, αν και το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε.

Κώστας Καρακάσης said...

Που μας ταξίδεψες σήμερα....!
Τότε που είχαμε ακόμα την αθωότητα των ονείρων και των ιδανικών, τότε που παίζαμε για μια "ιδέα" και όχι για "πληρωμένα" ή και ξεπουλημένα αποτελέσματα....
Ας κάνουμε μια σύγκριση με το Σήμερα.....

Anastasios said...

@ Κώστας Καρακάσης,

Δυστυχώς, Άρχοντά μου, τα μεγέθη είναι ασύγκριτα! Μακάρι να είχαμε σήμερα κάποια στοιχεία από τη ζωή που ζούσαμε πριν 40 χρόνια. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Κι όχι μόνο στον αθλητικό χώρο...

ραχηλ said...

Πάτερ Αναστάσιε .
Τι μου θυμήσατε .
Στην πρώτη ταξη του γυμνασίου , πανηγυρίζαμε γιατι απουσίαζε ο θεολόγος μας .( και θα γράφαμε και διαγώνισμα ).Πιο πράσινος απο το τριφύλλι , ειχε φθάσει στο Γουέμπλευ .
Να ναι καλά οπου και να ναι .
ραχήλ