Ο λόγος σήμερα είναι για έναν ήρωα αξιωματικό του ένδοξου Ελληνικού Στρατού, τον Ελευθέριο Ι. Τσιμπίδη, Ταξίαρχο ε.α., που μας τιμά με την φιλία, την εμπιστοσύνη και την αγάπη του. Αξίζει να του αφιερώσουμε την παρούσα ανάρτηση για πολλούς λόγους, αλλά οπωσδήποτε και για την αυθεντική σχέση του με την Τέχνη.
Η λαμπρή στρατιωτική του πορεία όμως μας αναγκάζει να αναφέρουμε κατ’ αρχάς λίγες γραμμές για την προσφορά του προς την μεγάλη του αγαπημένη, την Πατρίδα. Γεννημένος το 1923 στην Ικαρία, διέφυγε στη Μέση Ανατολή προκειμένου να καταταγεί εθελοντής στις Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. Έζησε τη μάχη του Ελ Αλαμέιν, διακρίθηκε κατά την ιστορική μάχη του Ρίμινι, συμμετείχε δε και στις επιχειρήσεις των Δεκεμβριανών, του Εμφυλίου Πολέμου (οπότε τραυματίστηκε) και της Κύπρου το 1964-65. Τις πολεμικές του εμπειρίες από τη συμμετοχή του στον αγώνα κατά των δυνάμεων του Αξονα αφηγήθηκε με μυθιστορηματικό τρόπο στο σπουδαίο ιστορικο-στρατιωτικό βιβλίο του «Αίμα και δάφνες, 1941-1945» (Θεσσαλονίκη, 2005).
Έχει τιμηθεί με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, τρεις Πολεμικούς Σταυρούς, δυο Μετάλλια Εξαιρετικών Πράξεων, το Χρυσό Σταυρό Βασιλικού Τάγματος μετά ξιφών, το Σταυρό των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος, το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας, το Μετάλλιο της Μέσης Ανατολής, κι επίσης παρασημοφορήθηκε από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και το Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.
Μετά την αποστρατεία του ασχολήθηκε εκτός των άλλων και με την ποίηση. Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορ. Ελλάδος κι έχει δημοσιεύσει δύο τόμους ποίησης: Αγναντέματα, Θεσσαλονίκη 1993 και Αγναντέματα ΙΙ, Ερωδιός 2007. Ο ποιητής Τσιμπίδης, ενώ εμπλουτίζει τους στίχους του και με τις στρατιωτικές του εμπειρίες, δεν μένει μόνο εκεί. Ταξιδεύει το νου και τις εμπνεύσεις του στο μαγικό χώρο της ποίησης και αποδεικνύεται ένας ευαίσθητος στοχαστής, που αποτυπώνει στο χαρτί με γλυκύτητα τις δονήσεις του πνεύματος.
Η θεματολογία του είναι ευρεία. Στο κέντρο της σκέψης του βρίσκεται πάντα η Μητέρα Πατρίδα, ο υπέρτατος αγώνας για την ελευθερία, ο Απόδημος Ελληνισμός (τη ζωή του οποίου έχει βιώσει κι ο ίδιος φιλοξενούμενος από μία από τις θυγατέρες του που ζει μόνιμα στην Ουαλία), η ειλικρινής αγάπη για την οικογένειά του κι επίσης πριγκίπισσα η φύση. Γι’ αυτή την τελευταία συνέθεσε πρόσφατα ένα ωραίο ποίημα, το οποίο μας προσέφερε για να το πρωτοπαρουσιάσουμε από το ιστολόγιο αυτό. Για τούτο του χρωστούμε βαθιά ευγνωμοσύνη.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Κραυγές των λύκων αλαζονικές
έχει ξετρελαθεί η φύση
λέξεις ακατανόητες συβιλικές
έφθασε νωρίς νωρίς η κρίση.
Το πέταγμα των γλάρων φωνακτά
αγγέλει την επερχόμενη καταιγίδα
κι αν δεν βαδίσουμε σωστά
αλοίμονο και στη δική μας την Πατρίδα.
Αν στον Πόλο ο ήλιος λάμψει
και πέσει χιόνι στη Σαχάρα
η απραξία θα μας κάψει
και θα μας πάρει σβάρνα η κατάρα.
Εμείς χαλάσαμε το περιβάλλον
μας εκδικείται τώρα η φύση
ελπίδα φως δεν βλέπω μάλλον
άδοξα η ζωή μας πάει να σβύσει.
Λιώνουν στους πόλους οι παγετώνες
πλημύρες, μπόρες και καταιγίδες
όσες δεν είχαμε επί αιώνες
πέσαμε στις δικές μας τις παγίδες.
Χειμώνα ανθίσαν πασχαλιές
στις μυγδαλιές φουντώσαν τ’ άνθη
πετούμενα χτίζουν φωλιές
ξεπρόβαλε δειλά και η ροδάνθη.
Δείτε στις πόλεις τα σκουπίδια
πόσα μερόνυκτα κρατούν
στάχτες στα βουνά κι αποκαΐδια
άθλιο θέαμα να συγκροτούν.
Τα καυσαέρια με πνίξανε πολύ
κλεισμένος στη φάκα σαν ποντίκι
κι όχι σαν ελεύθερο πουλί
ζητώ αυτό που μου ανήκει.
Μάταια προσπαθούνε οι Ταγοί
τους ρίπους να περιορίσουν
να προστατεύσουνε τη Γη
πριν οι ορδές της φύσης πλημυρίσουν.
Μια επιλογή μας μένει μόνο
στο Θεό ν’ απευθυνθούμε
να διώξει το μεγάλο πόνο
κι απ’ τα κακά να λυτρωθούμε.
Ελευθέριος Τσιμπίδης
Θεσσαλονίκη, 6 Δεκεμβρίου 2010
No comments:
Post a Comment