Wednesday 14 October 2009

Oι δύο φίλοι


Δύο φίλοι περπατούσαν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;

Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

Είναι καλά να μάθουμε να γράφουμε τα τραύματά μας στην άμμο και να χαράζουμε τις χαρές μας στην πέτρα.

6 comments:

serafim said...

Kalnmera Father,
apo ta kalutera sou sto blog!!!!!
Av oloi oi av8rwpoi akolou8ousav autn tnv taktikn, o kosmos 8a ntav polu kaluteros.

Anastasios said...

@ serafim,

Εντάσσεται κι αυτή η συγκινητική ιστορία στο πλαίσιο του έτους συμφιλίωσης.

Σοφία said...

Η ιστορία αυτή είναι πάρα πολύ σοφή! Ευχαριστούμε που την μοιραστήκατε μαζί μας.

Anastasios said...

@ Σοφία,

Ευχαριστώ εγώ για τις επισκέψεις και τα καλά σου λόγια.

Anonymous said...

μήπως να την κοιτάγαμε και σε μεγαλύτερη κλίμακα;
στη σχέση των εκκλησιών ας πούμε;
η ανατολική θα είναι αυτή που χτυπά και σώζει;
ή μήπως η δυτική;
πάντως ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά του είναι μας, της κενο δοξίας μας...της ματαιοδοξίας μας...

Anastasios said...

@ georgios d.kapetanakis,

Η σκέψη και η ματιά μας θα πρέπει να είναι ΠΑΝΤΑ πλατιά.