Friday 2 October 2009

Με το κερί στο σκοτάδι

Χθες το μεσημέρι οι εργάτες που εργάζονται δίπλα από το σπίτι μας έκοψαν κατά λάθος το καλώδιο παροχής ηλεκτρικού ρεύματος. Το καταλάβαμε αμέσως, αφού οι υπολογιστές, τα τηλέφωνα, το ψυγείο και όλες οι ηλεκτρικές συσκευές έπαψαν μονομιάς να λειτουργούν. Στην αρχή θεωρήσαμε ότι ήταν μικρό το πρόβλημα. Κατόπιν οι μηχανικοί διαπίστωσαν ότι ήταν αρκετά σοβαρό και έπρεπε να έλθει ειδικός ηλεκτρολόγος από την εταιρεία που μας παρέχει το ηλεκτρικό ρεύμα για να αποκαταστήσει τη ζημιά. Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε... Τελικά ηλεκτρολόγος δεν ήλθε καθόλου χθες. To keep the story short ο ηλεκτρολόγος ήλθε σήμερα κάποια στιγμή το πρωΐ και η παροχή ηλεκτρικού αποκαταστάθηκε.

Αυτές οι λίγες ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ήταν κυριολεκτικά βασανιστικές. Αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα. Απουσίαζε το φως. Χρησιμοποιήσαμε κεριά (ρομαντική ατμόσφαιρα!). Δεν είχαμε τη χρήση του υπολογιστή. Κόνταψα να πάθω εγκεφαλικό. Αισθανόμουν να αγριεύω. Έχασα την ψυχραιμία μου. Μίλησα στο τηλέφωνο σε έντονο ύφος στην υπάλληλο της εταιρείας. Τι έφταιγε κι αυτή! Φαίνεται τελικά όμως πως έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει τις ανέσεις μας, που πραγματικά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές, ούτε για μικρό χρονικό διάστημα. Θα μου πείτε άλλοι δεν έχουν ψωμί να φάνε κι εσύ έχασες για λίγο το ηλεκτρικό και κάτι τρέχει... Έχετε δίκιο. Απλά, γράφω αυτά τα ολίγα με απόλυτη ειλικρίνεια για να τονίσω την εξάρτηση που έχουμε σήμερα από πράγματα που μέχρι πριν λίγα χρόνια μας ήταν άγνωστα.

14 comments:

Roadartist said...

χαχαχαα πανικός ε? Είναι φοβερό αυτό που περιγράφεις, αλλά είναι η αλήθεια.
Όπως συνηθίσει κανείς και πλέον δύσκολο να φανταστούμε όλοι και να αντέξουμε τη ζωή μας χωρίς αυτές τις (που τις θεωρούμε "απλές" αλλά τελικά δεν είναι) ανέσεις..

VAD said...

Αν ζούσες εδώ,θα το ειχες συνηθίσει:)

-Ψεμματα,δε συνηθίζεται με τίποτα,ειναι μαρτύριο...

Καλο μήνα εύχομαι...

σταυροδρόμι said...

Πόσο αλήθεια είναι αυτά που λέτε! Ορισμένα πράγματα μας έχουν γίνει τόσο απαραίτητα που δεν μπορούμε να κάνουμε στιγμή χωρίς αυτά... Έχουν αντικαταστήσει μικρές, απλές, όμορφες και πολύ σημαντικές στιγμές της καθημερινότητας!

Α. Παπαγιάννης said...

Είχα παρόμοια εμπειρία από διακοπή ρεύματος πριν ένα χρόνο. Η εξάρτησή μας από το ηλεκτρικό συναγωνίζεται εκείνη από το πετρέλαιο και τα παράγωγά του. Τα συναισθήματα καταγράφηκαν στο Ιστολόγιο (βλέπε http://antonispapagiannis.blogspot.com/2008/06/blog-post_26.html).

Anastasios said...

@ Roadartist,

Πανικός, δεν θα πει τίποτα. Νιώσαμε εγκλωβισμένοι, αδύναμοι και το σκοτάδι μας έκανε κάπως αγχωτικούς.

Anastasios said...

@ VaD,

Και βέβαια δεν συνηθίζεται. Ασκηθήκαμε βέβαια στην υπομονή, που σίγουρα την έχουμε μεγάλη ανάγκη.

Anastasios said...

@ σταυροδρόμι,

Ίσως μας χρειάζεται κάποτε να χάνουμε κάτι από τα... απαραίτητα, για να καταλαβαίνουμε την αξία του και τις δωρεές που μας έχουν δοθεί άνωθεν.

Anastasios said...

@ Α. Παπαγιάννης,

Στη δική μας περίπτωση χάσαμε το ηλεκτρικό ρεύμα για ένα περίπου 24-ωρο. Αυτό δημιούργησε οπωσδήποτε ποικίλα προβλήματα (υπολογιστές, τηλέφωνα, κουδούνι, ψυγείο, θερμοσίφωνας, κ.ά.).

Πάντως επιζήσαμε και κοιτάμε μπροστά με ελπίδα και αισιοδοξία.

Όμως χάσαμε την απευθείας μετάδοση του αγώνα του Παναθηναϊκού... Ευτυχώς ήταν νικηφόρος.

P. Kapodistrias said...

Πάντα χρειάζεται μια υπόμνηση, ότι όλα στη ζωή μας έρχονται και παρέρχονται!!!...

Πολυκαλημέρες!

Anastasios said...

@ Π.Κ.,

Καλό Σ/Κ. Καλή δύναμη.

Σοφία said...

Είχατε τουλάχιστον αρκετά κεριά στο σπίτι για να βλέπετε κάπως; Για μένα το χειρότερο θα ήταν να μην έχω πρόσβαση στον υπολογιστή αλλά ούτε και αρκετό φως για να διαβάσω άνετα.

Anastasios said...

@ Σοφία,

Κεριά είχαμε. Για να είμαι ειλικρινής το μεγαλύτερο πρόβλημά μου ήταν η μη πρόσβαση στον υπολογιστή. Ευτυχώς πέρασε...

Κώστας Καρακάσης said...

Και εδώ είχαμε αρκετές ώρες διακοπή ρεύματος και όλοι έχουμε "γευτεί" τι σημαίνει αυτή η "παράλυση..."
Μα θυμήθηκα τα χρόνια του 1946 κ.ε. όπου το ρεύμα στην Αθήνα κοβόταν από τις 11 το βράδυ,το νερό ερχόταν δύο ώρες την ημέρα, το "φανάρι" ήταν κρεμασμένο στο ταβάνι της κουζίνας με τα ευπαθή τρόφιμα, τα ψυγεία πάγου τα είχαν οι πολύ πλούσιοι και το καλοκαίρι πίναμε νερό "δροσερό" από κανάτες Αιγινίτικες τυλιγμένες με βρεγμένες λινάτσες! Μαγειρεύαμε σε γκαζιέρες και οι λάμπες πετρελαίου ήταν η σύντροφος στις αναγνώσεις των μαθημάτων μας.... Έτσι έχω μάθει αυτές τις "ελλείψεις" να τις αντιμετωπίζω στωϊκά και με υπομονή. Εσείς οι νέοι ίσως χρειάζεστε να κάνετε μερικές ασκήσεις σ' αυτού του είδους τις στερήσεις...Καλό κάνουν!!!!

Anastasios said...

@ Κώστας Καρακάσης,

Έχετε απόλυτο δίκιο να μας τα λέτε, εσείς που τα έχετε ζήσει. Είναι άλλο να ζεις μια κατάσταση, κι άλλο να διαβάζεις περί αυτής.

Πάντως, εκείνες οι εποχές έχουν περάσει, κι εμείς σήμερα θεωρούμε κάποια πράγματα αυτονόητα...