Η προσευχή του Μανασσή

Πορευόμαστε ήδη στο αγωνιστικό στάδιο των αρετών της Μεγάλης Σαρακοστής. Η περίοδος αυτή είναι καιρός μετανοίας, για όσους έχουν ακόμα αίσθηση ενοχής και αμαρτωλότητας. Στο Μεγάλο Απόδειπνο, που ψάλλεται στις εκκλησιές μας κάθε βράδυ αυτή την εποχή, διαβάζουμε και την παρακάτω προσευχή του Μανασσή, Βασιλέα της Ιουδαίας, η οποία εντάσσεται σ’ αυτό το πλαίσιο της προσωπικής μας συνειδητοποίησης και μεταμόρφωσης. Ας τη μελετήσουμε προσεκτικά:

Κύριε παντοκράτορ, ο Θεός των Πατέρων ημών, του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, και του σπέρματος αυτών του δικαίου· ο ποιήσας τον ουρανόν και την γήν συν παντί τω κόσμω αυτών· ο πεδήσας την θάλασσαν τω λόγω του προστάγματός σου· ο κλείσας την άβυσσον, και σφραγισάμενος αυτήν τω φοβερώ και ενδόξω ονόματί σου· όν πάντα φρίσσει και τρέμει από προσώπου της δυνάμεώς σου· ότι άστεκτος η μεγαλοπρέπεια της δόξης σου, και ανυπόστατος η οργή της επί αμαρτωλοίς απειλής σου, αμέτρητόν τε και ανεξιχνίαστον το έλεος της επαγγελίας σου. Σύ γαρ εί Κύριος ύψιστος, εύσπλαχνος, μακρόθυμος και πολυέλεος· και μετανοών επί κακίας ανθρώπων. Σύ, Κύριε, κατά το πλήθος της χρηστότητός σου επηγγείλω μετάνοιαν, και άφεσιν τοις ημαρτηκόσι σοι, και τω πλήθει των οικτιρμών σου ώρισας μετάνοιαν αμαρτωλοίς εις σωτηρίαν. Σύ ουν, Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων, ουκ έθου μετάνοιαν δικαίοις, τω Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, τοις ουχ ημαρτηκόσι σοι, αλλ’ έθου μετάνοιαν επ’ εμοί τω αμαρτωλώ, διότι ήμαρτον υπέρ αριθμόν ψάμμου θαλάσσης. Επλήθυναν αι ανομίαι μου, Κύριε· επλήθυναν αι ανομίαι μου, και ουκ ειμί άξιος ατενίσαι, και ιδείν το ύψος του ουρανού, από του πλήθους των αδικιών μου, καταπεμπτόμενος πολλώ δεσμώ σιδηρώ, εις το μη ανανεύσαι την κεφαλήν μου, και ουκ έστι μοι άνεσις· διότι παρώργισα τον θυμόν σου, και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, μη ποιήσας το θέλημά σου, και μη φυλάξας τα προστάγματά σου. Και νύν κλίνω γόνυ καρδίας, δεόμενος της παρά σου χρηστότητος. Ημάρτηκα, Κύριε, ημάρτηκα, και τας ανομίας μου εγώ γινώσκω· αλλ’ αιτούμαι δεόμενος· Άνες μοι, Κύριε, άνες μοι, και μη συναπολέσης με ταις ανομίαις μου, μηδέ εις τον αιώνα μηνίσας τηρήσης τα κακά μοι, μηδέ καταδικάσης με εν τοις κατωτάτοις της γής, διότι σύ ει Θεός, Θεός των μετανοούντων, και εν εμοί δείξεις πάσαν την αγαθωσύνην σου· ότι ανάξιον όντα, σώσεις με κατά το πολύ έλεός σου, και αινέσω σε διά παντός εν ταις ημέραις της ζωής μου. Ότι σε υμνεί πάσα η δύναμις των ουρανών, και σου εστιν η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.